Θέατρο και μουσική : γνωρίζοντας τον εαυτό σου

Πέντε φοιτητές. Πέντε διαφορετικές περιπτώσεις. Μιλήσαμε για αθλητισμό, χορό, θέατρο, μουσική και εθελοντισμό. Μέρος πρώτο.

Φυσική και Θέατρο, επιστήμη και τέχνη 

 Ο Χρήστος Μπασδέκης, είναι φοιτητής στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται στο τέταρτο έτος των σπουδών του. Πριν από περίπου δύο χρόνια, αποφάσισε πως εκτός από τη σχολή του, θα ήθελε να καταπιαστεί και με κάτι περισσότερο δημιουργικό. Έτσι, έπειτα από ένα διάστημα αναζήτησης θεατρικών ομάδων, κατέληξε στους Theaterdals.

Πρόκειται για την ερασιτεχνική φοιτητική θεατρική ομάδα του τμήματος Βιολογίας του Α. Π. Θ. Δημιουργήθηκε το έτος 2014 – 2015. Έχει ανεβάσει ήδη πέντε παραστάσεις, ενώ φέτος ευελπιστεί να ανεβάσει και την έκτη. Οι συμμετέχοντες, τουλάχιστον στην αρχή κάθε χρονιάς, όσο περνάνε τα χρόνια ύπαρξης της ομάδας, γίνονται όλο και περισσότεροι.

Από την παράσταση : Κλέψε λιγότερο

Κερδίζει η δημιουργικότητα

Ο Χρήστος, όντας σε μια απαιτητική σχολή, δυσκολεύεται συχνά να συνδυάσει τις σπουδές με το θέατρο. “ Πολλές φορές τελειώνουμε τις πρόβες αργά το βράδυ, κι έτσι μένει λίγη ώρα για ύπνο, οπότε μπορεί να θυσιάσεις την σχολή την επόμενη μέρα ”. Αυτό συμβαίνει διότι θεωρεί πως πολλές φορές ο χρόνος που σπαταλά στο θέατρο είναι περισσότερο δημιουργικός από τον αντίστοιχο χρόνο στη σχολή, όπως μας λέει . “ Στη σχολή απλά κάθεσαι και παρακολουθείς έναν καθηγητή, ενώ στο θέατρο παρακολουθεις τον τρόπο έκφρασης κάποιου, ή εκθέτεις τον δικό σου τρόπο έκφρασης, πράγμα που εμένα μου αρέσει περισσότερο ”.

“ Πρέπει να είναι ο εαυτός του ” 

Σχετικά με τα εφόδια που πρέπει κάποιος να διαθέτει για να σταθεί στον χώρο του θεάτρου, έστω σε ερασιτεχνικό επίπεδο, πιστεύει πως το κυριότερο είναι να μην φοβάται να εκφράζεται. Επίσης, “ είναι αναγκαίο να προσπαθεί να περάσει τα μηνύματα που θέλει, με ένα τρόπο έτσι ώστε να είναι εύκολο να τα καταλάβει το κοινό ”. 

“ Δεν κρίνω πλέον κάποιον από τις επιλογές του ” 

Επιπλέον, πολλά από τα στοιχεία που συναντά κανείς κατά την ενασχόλησή του με το θέατρο, θα ήταν καλό να τα ενσωματώσει στην καθημερινότητά του. “ Αυτό που μας μαθαίνει το θέατρο είναι να είμαστε περισσότερο αληθινοί, να κοιτάμε στα μάτια κάποιον και να μην κρυβόμαστε ”. Στις θεατρικές ομάδες, όλοι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. “ Μπορείς να μπεις όντας ο εαυτός σου χωρίς να σε κρίνει ποτέ κανένας. Αυτό μου έχει μάθει το θέατρο. Να μην κρίνω κάποιον, είτε λόγω της σεξουαλικής του προτίμησης , είτε επειδή είναι διαφορετική ομάδα. Γενικά, μπορεί να είναι οτιδήποτε ”.

“ Μπορείς να ζήσεις σαν πλούσιος, σαν πάμπτωχος, σαν ζώο, οτιδήποτε ”

Το γεγονός ότι κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να παίξει έναν ρόλο, τον βοηθά να κατανοήσει καλύτερα τα πράγματα και να μπει στη θέση του άλλου. “ Όταν υποδύεσαι ένα ρόλο, αρχικά ξεκινάς να χτίζεις αυτόν τον χαρακτήρα. Βλέπεις λοιπόν κάποια κοινά σημεία που έχει με τον δικό σου εαυτό, ίσως και κοινά βιώματα , και μπαίνεις σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής. Αυτό σε βοηθάει να κατανοήσεις συναισθήματα και καταστάσεις που μπορείς να συναντήσεις  ”. 

Από την παράσταση : Ο Θείος Πάπαρος

Θέατρο στο δρόμο 

Όσον αφορά τον δικό του εαυτό, όπως μας λέει, “ εγώ είμαι ένας γενικά κλειστός χαρακτήρας, και μέσα από το θέατρο έμαθα να εκφράζομαι πιο ελεύθερα ”. Βέβαια, δεν σκοπεύει να ασχοληθεί με αυτό επαγγελματικά, καθώς “ είναι λίγοι αυτοί που το κάνουν. Χρειάζεται πέρα από προσπάθεια και γνωριμίες ”. Ωστόσο, θα ήθελε να πειραματιστεί και με κάτι άλλο, όπως μια ταινία ή το “ θέατρο στο δρόμο ”. “ Θέατρο στο δρόμο, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι για παράδειγμα όταν πάμε στη Καμάρα, και κάνουμε ένα δρώμενο με σκοπό να το δει αυτό ο κόσμος και να περάσουμε κάποιο μήνυμα ”. 

Κλείνοντας, ο Χρήστος μας λέει πως το ζήτημα είναι, όσον αφορά τη λήψη του μηνύματος, “ πόσο ανοιχτό είναι το μυαλό σου όταν παρακολουθείς το συγκεκριμένο θέαμα ”.

Μουσική και μόνο μουσική

Ο Γιάννης Καραχάλιος, σπουδάζει μουσική τεχνολογία στη Θεσσαλονίκη. Τη περίοδο αυτή, είναι μέλος σε δύο μπάντες, στους Junkheads και τους Sordid Dogs. Κυρίως παίζει ντραμς, αλλά του αρέσει και το μπάσο. Με την μουσική ασχολήθηκε από μικρός. " Πάλι καλά υπήρχε μουσική στο σπίτι από τον πατέρα μου, βέβαια πιο ποπ, και άρχισα να ακούω δίσκους, cd, κασέτες. Σιγά σιγά περίπου στη δευτέρα γυμνασίου, φίλοι μου άρχισαν να πηγαίνουν στο ωδείο και να παίζουν κιθάρα ". Μια από αυτές τις φορές λοιπόν, έπαιξε για πρώτη φορά ντραμς. " Το έβρισκα διασκεδαστικό ", μας λέει. " Πήγαινα σπίτι, έβαζα ακουστικά, και έκανα ότι παίζω. Εντάξει σιγά σιγά μπήκα στο νόημα και άρχισα να παίζω με άλλα άτομα ".

Πηγή : Ivy Blue

" Στη σκηνή πρέπει να δώσεις για να πάρεις "

Ο συνδυασμός των σπουδών με τη μουσική είναι δύσκολος επειδή ο χρόνος είναι περιορισμένος, όμως, όπως ισχυρίζεται, " αυτό δεν είναι πρόβλημα αν πραγματικά το θες ". Μέχρι τώρα, καταφέρνει να τα συνδυάζει ως ένα βαθμό. Ακόμη, δεν θεωρεί πως άλλαξε ο τρόπος που βλέπει τη μουσική από τη στιγμή που μπήκε στη μπάντα. " Βλέπεις γενικά μπάντες να κάνουν πάταγο και να γεμίζουν μαγαζιά. Αυτό δεν γίνεται να συμβεί με εμάς, τουλάχιστον στην παρούσα φάση ". Η μαζική αναγνώριση δεν είναι αδύνατο να έρθει, απλώς " πρέπει να γίνει σωστή προώθηση και να παίζεις πολύ καλή μουσική ". 

" Το να ακούω, να παίζω και να συνθέτω μουσική είναι από τα λίγα πράγματα που με εκφράζουν "

Η μουσική, σαν τρόπος έκφρασης, αποτελεί ένα τρόπο διαφυγής από την καθημερινότητα, καθώς όπως μας λέει, " μου βγάζει έναν εαυτό πολύ ξέγνοιαστο, ξεχνάω τι συμβαίνει γύρω μου ". Επιπλέον, η αλληλεπίδραση με το κοινό στα lives είναι μια τρομερή αλλά και δύσκολη εμπειρία. " Πρέπει να κάνεις τον κόσμο να κουνάει το κεφάλι του, αλλιώς δεν είναι live κατά τη γνώμη μου. Να τον κάνεις να πάει σπίτι και να σε ψάξει ".

" Πρέπει να εξωτερικεύεις κάπου τις ορμές σου, ειδικά σε αυτή την ηλικία "

Σε ένα υποθετικό σενάριο, όπου για ένα χρόνο θα έπρεπε να μείνει μακριά από τη μουσική, ο Γιάννης μας λέει πως " θα έβρισκα μια οποιαδήποτε δουλειά μόνο και μόνο για να υπάρχει μια απασχόληση. Σίγουρα δεν θα ήμουν πολύ καλά ".

" Ακούς και ανατριχιάζεις "

Μόλις του ζητήσαμε να μας αναφέρει μια μπάντα ή ένα πρόσωπο σημαντικό για τη σκηνή, δίχως να το σκεφτεί μας είπε " οι Led Zeppelin και ο ντράμερ ο Τζον Μπόναμ ". " Έβγαλαν μια ατμόσφαιρα στη μουσική τους που ήταν εξωφρενικά μαγική για την τότε εποχή. Και ακόμα βέβαια ". Όταν τον ρωτήσαμε εάν υπάρχει κάτι που θα άλλαζε από τη μεριά τους, η απάντηση ήταν αναμενόμενη. " Δεν μπορώ καν να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τον τρόπο που διαχειρίζεσαι τέτοια δόξα και φήμη ". Τέλος, αναφορικά με το μέλλον του, θέλει να συνεχίσει αυτό που κάνει μέχρι και τα πενήντα αν είναι δυνατόν, ωστόσο " πρέπει να θέλεις να θυσιάσεις χρόνο και χρήμα. Όσο μπορώ να μην επιβαρύνω τη θέση μου από αυτό, θα το κάνω ".

Γιάννης Τσεκούρας - Βάγγος Θεοδώρου