Αφήστε με να ζήσω, αλλά όπως θέλω εγώ

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2020. Ανεργία, αστυνομική βία, εξαθλίωση εργαζομένων, δίκη Χρυσής Αυγής, ρατσιστικά φαινόμενα, θάνατοι από το κρύο, μείωση όσων δικαιούνται το κοινωνικό μέρισμα. Αυτά είναι μερικά από τα κύρια ζητήματα σήμερα. Σχετίζονται με την πολιτική, την οικονομία, την δικαιοσύνη, αφορώντας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Για μια μερίδα των πολιτών όμως, τα προαναφερθέντα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το κύριο πρόβλημα είναι οι εκτρώσεις. 

Κρίνεται σκόπιμο να ξοδεύονται χρήματα για εκστρατείες κατά του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση, τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες τρόποι να διαθέσει κανείς μέρος των χρημάτων του, για να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αν το ενδιαφέρον του εξειδικεύεται στα παιδιά, μπορεί να κάνει τα εξής : να υιοθετήσει ένα παιδί, να γίνει ανάδοχος, να ενισχύσει οργανώσεις που στηρίζουν αποκλειστικά παιδιά. 

Αντιθέτως, στόχος είναι για άλλη μια φορά οι γυναίκες. Το περιβόητο "κίνημα υπέρ της ζωής" με τη στάση του ουσιαστικά είναι μια προέκταση όσων επιθυμούν τις γυναίκες υποτελείς. Θεωρεί πως η ζωή των γυναικών πρέπει να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, συμπεριλαμβανομένων όλων, εκτός από τις ίδιες. Η μητρότητα όμως, δεν είναι υποχρέωση. Είναι επιλογή. Στην πραγματικότητα δηλαδή, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Η ζωή των γυναικών - θα έπρεπε - να διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο από τις ίδιες. Το ίδιο φυσικά ισχύει και με το σώμα τους. Ούτε από την κοινωνία, η οποία συχνά στιγματίζει, ούτε από την Εκκλησία. 

Επιπλέον, αν παρακολουθήσει κανείς τους υπέρμαχους του παραπάνω κινήματος, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για άτομα συγκεκριμένων κύκλων, κατά βάση συντηρητικών. Υπογραμμίζουν πως είναι "υπέρ της ζωής". Στην πραγματικότητα, είναι υπέρ συγκεκριμένων ζωών. Ο ζήλος με τον οποίο προσπαθούν να δημοσιεύσουν τα επιχειρήματά τους (αφίσες μετρό) περιορίζεται στη "μάχη" για τα αγέννητα παιδιά. Ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και ορφανά δεν χαίρουν ίδιας αντιμετώπισης.

Η συζήτηση γύρω από τις εκτρώσεις δεν είναι άσκοπη. Αντιθέτως, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο. Ο δημόσιος διάλογος όμως για το θέμα επιβάλλεται να γίνει κάτω από άλλες συνθήκες. Πτυχές του θέματος που πρέπει να συζητηθούν, μένουν στην αφάνεια. Αλήθεια, υπάρχει ενημέρωση για την αντισύλληψη, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες; Γνωρίζουμε πραγματικά τις επιπτώσεις, σωματικές και ψυχολογικές, που έχει μια τέτοια πράξη για την ίδια την γυναίκα; Πόσο εύκολο είναι να το διαχειριστεί, την ώρα που κάποιοι θεωρούν ότι διαπράττει έγκλημα; Επιπλέον, αν μια γυναίκα είχε πραγματοποιήσει έκτρωση, μένοντας έγκυος έπειτα από βιασμό, πώς θα ένιωθε αν έβλεπε την αφίσα στο μετρό, ή το παρεμφερές πρωτοσέλιδο γνωστής αθλητικής εφημερίδας που είχε δημοσιευθεί λίγο καιρό πριν; Πιθανόν να σκεφτόταν "αφήστε με να ζήσω, αλλά όπως θέλω εγώ".

Το μόνο δύσκολο λοιπόν σε αυτή την περίπτωση είναι να καταλάβουμε τις πραγματικές προθέσεις του κινήματος. Ενδιαφέρονται για την υπογεννητικότητα; Βλέπουν τις εκτρώσεις από θρησκευτικό πρίσμα, θεωρώντας πως είναι αμαρτία; Θέλουν την συνέχεια της "φυλής"; Δεν φαίνεται ξεκάθαρα ποιο είναι το ζητούμενο. Το μόνο δεδομένο είναι πως η συζήτηση αυτή, με τους όρους που γίνεται τώρα, οι οποίοι όπως προαναφέρθηκε είναι λανθασμένοι, επίκαιρη ήταν κάποιες δεκαετίες πριν, όταν ακόμη οι γυναίκες πάλευαν για τις ελευθερίες τους. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, ακόμη το κάνουν.

Φωτογραφία : Samantha Sophia - Unsplash

Γιάννης Τσεκούρας