Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμη μεγάλης υπόθεσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτή τη φορά, εμπλεκόμενοι είναι ο Π.Α.Ο.Κ και η Ξάνθη. Παράλληλα, βρίσκεται σε εξέλιξη η «δίκη για τα στημένα». Όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος παρακολουθεί τις εξελίξεις, ξεχνώντας όμως ότι είναι «ποδοσφαιρικός».
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις αθλητικές ιστοσελίδες και στα ραδιόφωνα, θα διαπιστώσει πως το μεγαλύτερο μέρος σχετίζεται με τις παραπάνω υποθέσεις και την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Άρα, και η γενικότερη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αυτά. Εδώ και δεκαετίες, πολλές τέτοιες υποθέσεις έχουν έρθει στο φως. Έτσι, ανά τακτά χρονικά διαστήματα βλέπουμε να τσακώνονται οι υποστηρικτές διαφόρων ομάδων, για το ποιος πρόεδρος είναι βρώμικος, ποιος αγαπάει την ομάδα περισσότερο κ.λπ. Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται πως η συζήτηση αυτή είναι προβληματική από την γέννησή της, διότι ο απλός άνθρωπος που αγαπά την ομάδα του, δεν έχει τίποτα κοινό με την «προεδράρα».
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις αθλητικές ιστοσελίδες και στα ραδιόφωνα, θα διαπιστώσει πως το μεγαλύτερο μέρος σχετίζεται με τις παραπάνω υποθέσεις και την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Άρα, και η γενικότερη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αυτά. Εδώ και δεκαετίες, πολλές τέτοιες υποθέσεις έχουν έρθει στο φως. Έτσι, ανά τακτά χρονικά διαστήματα βλέπουμε να τσακώνονται οι υποστηρικτές διαφόρων ομάδων, για το ποιος πρόεδρος είναι βρώμικος, ποιος αγαπάει την ομάδα περισσότερο κ.λπ. Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται πως η συζήτηση αυτή είναι προβληματική από την γέννησή της, διότι ο απλός άνθρωπος που αγαπά την ομάδα του, δεν έχει τίποτα κοινό με την «προεδράρα».
Πρόεδρος, ναι. Τίνος;
Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Έτσι και στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο πλέον είναι αγκιστρωμένο στην πολιτική. «Από τη στιγμή που ο αθλητισμός μετατράπηκε σε επαγγελματικό (έμμεσο ή άμεσο) άνοιξαν όλες οι πόρτες για την εμπορευματοποίησή του. Έτσι, έχουν διαμορφωθεί διάφορες συνθήκες και καταστάσεις, μέσα στις οποίες λαμβάνει χώρα το εμπόριο του αθλητισμού και πραγματώνονται οι οικονομικές διαστάσεις του» ( Θεόδωρος Αυγερινός, 2014, ανατύπωση, σελ. 244 ). Ας μην ξεχνάμε πως οι Π.Α.Ε. στην Ελλάδα είναι Ανώνυμες Εταιρείες.
Παρακολουθώντας κανείς την πορεία των προέδρων των ομάδων στην Ελλάδα, ειδικά των μεγάλων ομάδων, διαπιστώνει πως η δραστηριότητά τους, είτε πριν είτε αφού αναλάβουν μια ομάδα, συναντάται σε πολλούς τομείς. Τηλεπικοινωνίες, ΜΜΕ, καράβια, λιμάνια, ξενοδοχεία. Ακόμη, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται και αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη. Όλη η Ελλάδα τους γνωρίζει, ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό. Είναι λίγο οξύμωρο για παράδειγμα να μην γνωρίζουν πολλοί τον πρόεδρο της Λίβερπουλ, ίσως της καλύτερης ομάδας στον κόσμο αυτή τη στιγμή, αλλά να γνωρίζουν τον πρόεδρο του Λεβαδειακού.
Το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί πλέον σε μια επιχείρηση, όπου το ζητούμενο είναι το κέρδος και τα διάφορα συμφέροντα, οικονομικά και πολιτικά. Διαφημίσεις, χορηγοί, πώληση αθλητικών προϊόντων της ομάδας, τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια. Όλα αυτά έχουν μοναδικό σκοπό την εισροή χρήματος στα ταμεία του συλλόγου. Φανταστείτε δίπλα από κάποιο παιχνίδι, γιατί παιχνίδι είναι και το ποδόσφαιρο, να τοποθετούσαμε όλες αυτές τις έννοιες. Θα ήταν τουλάχιστον γελοίο. Ακόμη και το ίδιο το γήπεδο είναι κάτι ακατανόητο. Λίγα μέτρα γρασίδι μέσα σε μια πόλη, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιόμετρα τσιμέντου. Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί : "αφού ενδιαφέρονται τόσο πολύ για λίγο γρασίδι, γιατί δεν κάνουν κάτι και για το φυσικό περιβάλλον;".
Παρακολουθώντας κανείς την πορεία των προέδρων των ομάδων στην Ελλάδα, ειδικά των μεγάλων ομάδων, διαπιστώνει πως η δραστηριότητά τους, είτε πριν είτε αφού αναλάβουν μια ομάδα, συναντάται σε πολλούς τομείς. Τηλεπικοινωνίες, ΜΜΕ, καράβια, λιμάνια, ξενοδοχεία. Ακόμη, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται και αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη. Όλη η Ελλάδα τους γνωρίζει, ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό. Είναι λίγο οξύμωρο για παράδειγμα να μην γνωρίζουν πολλοί τον πρόεδρο της Λίβερπουλ, ίσως της καλύτερης ομάδας στον κόσμο αυτή τη στιγμή, αλλά να γνωρίζουν τον πρόεδρο του Λεβαδειακού.
Το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί πλέον σε μια επιχείρηση, όπου το ζητούμενο είναι το κέρδος και τα διάφορα συμφέροντα, οικονομικά και πολιτικά. Διαφημίσεις, χορηγοί, πώληση αθλητικών προϊόντων της ομάδας, τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια. Όλα αυτά έχουν μοναδικό σκοπό την εισροή χρήματος στα ταμεία του συλλόγου. Φανταστείτε δίπλα από κάποιο παιχνίδι, γιατί παιχνίδι είναι και το ποδόσφαιρο, να τοποθετούσαμε όλες αυτές τις έννοιες. Θα ήταν τουλάχιστον γελοίο. Ακόμη και το ίδιο το γήπεδο είναι κάτι ακατανόητο. Λίγα μέτρα γρασίδι μέσα σε μια πόλη, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιόμετρα τσιμέντου. Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί : "αφού ενδιαφέρονται τόσο πολύ για λίγο γρασίδι, γιατί δεν κάνουν κάτι και για το φυσικό περιβάλλον;".
Το κοινό θα το φτιάξει
Πολλές φορές ακούμε πως η Κυβέρνηση πρέπει να επέμβει, να κάνει κάτι, να επιβάλλει ποινές και να φτιάξει το ποδόσφαιρο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οι «μεγάλοι» επιθυμούν να διορθώσουν την κατάσταση. Για να το κάνουν πρέπει να συγκρουστούν με μια σειρά από συμφέροντα και ισχυρούς ανθρώπους, με τους οποίους συνήθως έχουν σχέσεις. Οι Κυβερνήσεις είναι εκείνες που επιτρέπουν στους αθλητικούς παράγοντες να εμπλέκουν το ποδόσφαιρο με την πολιτική, ή πολλές φορές οι ίδιοι το χρησιμοποιούν σαν όχημα νομιμοποίησης των πράξεών τους.
Οι μόνοι που μπορούν να επαναφέρουν το ποδόσφαιρο σε κάτι αγνό, σε αυτό που αγαπήσαμε, είναι οι οπαδοί - φίλαθλοι. Αυτοί που πραγματικά το αγαπούν. Φυσικά δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι να αποδώσουν δικαιοσύνη για τυχόν εγκληματικές πράξεις στο χώρο του αθλητισμού. Αναφέρομαι όμως στη γενικότερη στάση τους, μέσα και έξω από το γήπεδο. Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τα «σήματα», αυτά για τα οποία εκατομμύρια κόσμος χαίρεται, δυσαρεστείται, αγανακτεί. Η μπάλα, είναι «το πιο σημαντικό από τα δευτερεύοντα πράγματα».
No politica
Η στάση «No Politica» στα γήπεδα είναι αυτή που βολεύει όλα όσα προαναφέρθηκαν. Η UEFA την στηρίζει, εδώ όμως ξεκινά και η συζήτηση. Τα αντι - φασιστικά πανό αποτελούν πρόβλημα, όχι όμως το ίδιο με ναζιστικούς χαιρετισμούς για παράδειγμα, όπου οι ποινές που επιβάλλονται είναι απλά ένα χάδι.
Συμφέρει όπως είπαμε τους ισχυρούς η στάση αυτή, καθώς είναι πιο εύκολο να ελέγχουν μια μάζα η οποία δεν αντιδρά, δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση στα πράγματα, αλλά κρύβεται πίσω από το εξής ενδιαφέρον : «στο γήπεδο είμαστε όλοι το ίδιο». Αναρωτιέμαι, μπορεί ο κάθε άνθρωπος που θα πάει στο γήπεδο να κάτσει σε όποια θέση θέλει, ή μήπως αυτό εξαρτάται από την οικονομική του δυνατότητα; Ειδικά σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, πόσοι μπορούν να αντέξουν ένα εισιτήριο, που μπορεί να κάνει 50 ευρώ;
Επιπλέον, για να ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο, η πολιτική και ο αθλητισμός μπορούν να συμπορεύονται. Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, μια ομάδα δημιουργείται προκειμένου να πετύχει κάποιους στόχους. Να προσφέρει θέαμα, να κατακτήσει κάποιον τίτλο, να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, να διασκεδάσει τον κόσμο. Αυτό σημαίνει πως άνθρωποι από όλες τις πλευρές του κόσμου, με διαφορετικά πιστεύω και προσωπικότητες, γίνονται ένα για να πετύχουν κάποιον στόχο. Από μόνη της δηλαδή η σύσταση ενός τέτοιου συνόλου αποτελεί αντι - ρατσιστική πράξη. Γι 'αυτό λοιπόν, θέλουμε να υπάρχει πάντα ένας Σάββας Κωφίδης, με μαλλί άλλης εποχής να μας μιλά για ανθρωπιά, κι ένας Γιώργος Μπαντής, πρόεδρος του ΠΣΑΠ, με την μπλούζα των Social Waste και τις κοινωνικές ευαισθησίες του.
Τελικά τι μένει σήμερα;
Ρομαντισμό μπορούμε να διακρίνουμε σε διάφορες αυτο - οργανωμένες ομάδες, οι οποίες στην Ελλάδα ολοένα και πληθαίνουν. Για εμάς όμως που υποστηρίζουμε κάποια από τις λεγόμενες «μεγάλες» ομάδες, ακόμη και μέσα σε αυτό τον βούρκο στον οποίο υπάρχουν, μπορούμε κάθε φορά να βρίσκουμε λόγους να τις παρακολουθούμε. Η προσμονή για την επιστροφή του Φορτούνη, μετά τον τραυματισμό του, για τους Ολυμπιακούς, η επιστροφή του Βιερίνια και η κατάκτηση του πρωταθλήματος για τους φίλους του Π.Α.Ο.Κ., η επιστροφή του Αραούχο και η κατασκευή του νέου γηπέδου για τους φίλους της Α.Ε.Κ., η προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον για τους Παναθηναϊκούς, είναι μερικοί από αυτούς. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Επιπλέον, οι ομάδες κουβαλούν και τις τραγωδίες τους. Τραγωδίες στον αγωνιστικό χώρο δεν υπάρχουν. Έχουν συμβεί όμως έξω από αυτόν. Όπως η τραγωδία της Θύρας 7, η τραγωδία στα Τέμπη και άλλα τέτοια περιστατικά τα οποία μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων, δεκαετίες μετά. Για τους ανθρώπους που χάθηκαν πρέπει το ποδόσφαιρο να επανέλθει σε μια «ανθρώπινη» μορφή. Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Αντιπαλότητες πάντα θα υπάρχουν, όμως πρέπει να υπάρχει και ο αμοιβαίος σεβασμός. Μικροί, όταν κοροϊδεύαμε τους φίλους μας για τις ομάδες, ή το αντίθετο, δεν είχαμε στο μυαλό μας ούτε τον πρόεδρο, ούτε τα συμβόλαια, ούτε τη διαιτησία. Είχαμε απλά ένα χρώμα κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, άσπρο, μαύρο, μπλε.
 |
| Πηγή : Unsplash - Mosa Moseneke |
Σήμερα, συμπληρώνονται 39 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7. Ένα κυριακάτικο απόγευμα στο οποίο έχασαν την ζωή τους 21 άνθρωποι. Το δεύτερο μεγάλο κρίμα, πέρα από το ίδιο το γεγονός, είναι πως ακόμη και σήμερα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες.
Βιβλιογραφία
1. Θεόδωρος Αυγερινός (2014). Κοινωνιολογία του αθλητισμού. Ανατύπωση. Θεσσαλονίκη. University Studio Press.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου