Αυτοεξόριστος: Και γιατί μαμά εγώ είμαι ανώτερος;

Ο κυνικός φιλόσοφος Αντισθένης υποστήριζε πως όλα τα πράγματα που συμβαίνουν, έχουν μια σημασία, μια ιδιότητα. Ο μαθητής του, ο γνωστός Διογένης υποστήριζε πως το μόνο που δεν μπορούν να ελέγξουν οι “δυνατότεροι” είναι ο τρόπος που μεταχειρίζεσαι τις σκέψεις σου. Συνδυάζουμε λοιπόν αυτά τα δύο. Όλα όσα συμβαίνουν, απλά συμβαίνουν. Η ερμηνεία του καθενός είναι ξεχωριστή. Ωραία μέχρι εδώ, προχωράμε. Υπάρχει όμως και μια εξαίρεση που δεν αμφισβητείται. Ονομάζεται άνθρωπος, και εξηγώ. Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται, αυτό το μωρό δε νομίζει ότι είναι ανώτερο ή κατώτερο από το διπλανό του, οι (ανεγκέφαλοι) γονείς του ενδεχομένως το νομίζουν. Το μωρό, το μόνο που θέλει είναι να κοιμάται, να τρώει, να είναι με τη μαμά του και άλλες βασικές ανάγκες. Είτε είναι μαύρο, άσπρο, είτε γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Οι σκέψεις του, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που τις μεταχειρίζεται, είναι γεμάτες περιέργεια. Μίσος, κόμπλεξ ανωτερότητας ή κατωτερότητας, δε χωράνε στο μυαλό ενός μωρού. Ούτε στο μυαλό ενός παιδιού. Όποιος πάει να το αμφισβητήσει αυτό, ας χαστουκίσει λίγο τον εαυτό του ή αν δεν είναι τόσο kinky , ας παρατηρήσει απλά και μόνο ένα παιδί ή ένα μωρό. Πως όμως τα έχουμε κάνει τόσο σκατά; 

Γιατί κατά την γνώμη μου, δεν έχουμε γίνει ακόμη άνθρωποι. Το μωρό χρειάζεται απλά και μόνο τις βασικές του ανάγκες αλλιώς κλαίει (και γενικά.. κλαίει). Το παιδί το ίδιο χρειάζεται. Κι’ όμως, όσο και αν μου, μας, σας κάνει εντύπωση, και ο 60χρονος το ίδιο χρειάζεται. Την επιβίωση του επιδιώκει από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αν θεωρεί ότι δεν την επιδιώκει ο ίδιος αλλά είναι φτιαγμένος για πολλά παραπάνω, το μυαλό του απλά γελάει. Γιατί το μυαλό του είναι φτιαγμένο με έναν συγκεκριμένο στόχο, την επιβίωση. Και η επιβίωση, όπως θα έλεγε ο Αντισθένης, είναι ΜΙΑ κατάσταση. Την οποία βέβαια κατάσταση, ενώ είναι αδιαμφισβήτητο ότι την επιζητούν όλοι οι άνθρωποι, όχι απλά δεν την έχουμε εξασφαλίσει για όλο τον πλανήτη, αλλά αντίθετα, βλέπουμε ότι είναι για κάποιους πιο δύσκολο να την εξασφαλίσουν, απλά και μόνο επειδή είναι μαύροι. Δεν χρειαζόμαστε όμως ούτε “άριστους” στην εξουσία όπως υποστήριζε ο Σωκράτης, ούτε χρειαζόμαστε διάφορους “εξυπνάκηδες” τύπου “All Lives Matter”, όπως έγραφε εχθές και ο Γιάννης. Χρειαζόμαστε κάτι πολύ πιο απλό, να καταλάβουμε πως όλοι από ένα μ.... βγήκαμε και να φροντίζουμε τους εαυτούς μας, τους διπλανούς μας, τον Κόσμο όλο, όπως ο πατέρας φρόντιζε στον γιο στην ταινία “η ζωή είναι ωραία” (“La vita e bella”), με αυτοθυσία δηλαδή. Γιατί η ζωή δεν ξέρω αν είναι ωραία. Αλλά σίγουρα, η ζωή είναι ζωή. Και δεν είναι δυνατόν κανείς, με όποιον μοναδικό τρόπο και αν μεταχειρίζεται τις σκέψεις του, να το αμφισβητήσει αυτό. 

Η ζωή είναι ζωή, η επιβίωση είναι επιβίωση, και όποιος θεωρεί πως η δική του αξίζει περισσότερο ή ότι η δική του είναι θεμιτό να συμβαίνει εις βάρος ζωών άλλων, επειδή είναι λευκός, πλούσιος, κοντός, ή ψηλός, δεν βρίσκει απέναντι του μόνο εμένα, τον Τσεκούρα ή όποιον (έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο λογικά) και διαβάζει αυτό το κείμενο. Έχει απέναντι τον εαυτό του πριν από κάποια χρόνια, την στιγμή που (ίσως για το κακό των περισσότερων) γεννήθηκε, και ήταν ένα γλυκό και αθώο μωρό. 

Βιβλιογραφία:

1. Σκουτερόπουλος, Ν. Μ. (Επιμ.) . (1998) . Οι Αρχαίοι Κυνικοί: Αποσπάσματα και Μαρτυρίες. Αθήνα:Γνώση.