Σεπόλια και NBA : μια διαρκής εναλλαγή;

Ο χώρος του αθλητισμού, πέρα από τα μετάλλια, τις διακρίσεις, τα ρεκόρ και γενικά τα αγωνιστικά επιτεύγματα, συχνά δημιουργεί ιστορίες με τεράστια δυναμική. Γεγονότα και πορείες ανθρώπων που βλέπουμε συχνά σε ταινίες, βιβλία κ.λπ, παίρνουν σάρκα και οστά, κάνοντάς μας να νιώθουμε ευχάριστα συναισθήματα, όπως θαυμασμό, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. 

Στη πραγματικότητα, όταν γνωρίζουμε την πορεία της ζωής ενός επιτυχημένου αθλητή ή μιας επιτυχημένης αθλήτριας, τα επιτεύγματα μέσα στο γήπεδο για τα οποία μπορεί να νιώσουμε χαρά, ίσως μπουν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη κι αν δεν το πολυσκεφτούμε εκείνη τη στιγμή, οι αθλητές/αθλήτριες κουβαλούν πάντα μαζί τους τις προσωπικές τους εμπειρίες, που πολύ συχνά είναι συναρπαστικές.

Πηγή : news247

Για να έρθω σιγά σιγά στο θέμα μας, ίσως φανεί περίεργο να υποστηρίξω πως ένα κάρφωμα του Αντετοκούνμπο -από τα πολλά- συνδέεται με το γεγονός πως στην παιδική του ηλικία ζούσε συνεχώς υπό τον φόβο της απέλασης των γονιών του. Ωστόσο το πιστεύω. Επιπλέον, ακριβώς επειδή η ζωή του Γιάννη είναι μια ιστορία με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, είναι επόμενο πως κάθε φορά που θα βλέπουμε δηλώσεις του, η συζήτηση θα αγγίζει διάφορα ζητήματα. Το είδαμε για άλλη μια φορά.

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε πως ο Γιάννης ουδέποτε χρησιμοποίησε το προσωπικό του βίωμα σκόπιμα, καθώς έφτασε εκεί που έφτασε χάρη στα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Με λίγα λόγια, έγινε υπεραθλητής όχι επειδή "πούλησε" την ιστορία του, αλλά επειδή δούλεψε. Μάλιστα, έχει πολλές φορές σχολιαστεί αρνητικά το γεγονός πως δεν είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος. Ενδεχομένως όχι στο βαθμό που θα θέλανε μερικοί. 

Η πορεία του Γιάννη συνοψίζεται με λίγα λόγια. Από μια συνοικία της Αθήνας, τα Σεπόλια, βιώνοντας μια σκληρή πραγματικότητα, έφτασε να θεωρείται ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Με μια πρώτη ανάγνωση, η παραπάνω ιστορία δεν θα μπορούμε να αποτελέσει αφορμή για αρνητικά σχόλια, ακόμη και ρατσιστικά. Τι κρύβεται όμως στις -όχι και τόσο κρυφές- λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας;

Αρχικά, ο Γιάννης, έχοντας συγκεκριμένο χρώμα δέρματος, θεωρείται από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας «ξένος». Είτε θέλουμε να το δεχτούμε είτε όχι, η ελληνική κοινωνία, ακόμη και σήμερα, δεν δέχεται εύκολα ένα παιδί μεταναστών. Ο Γιάννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, από Νιγηριανούς γονείς, βιώνοντας ρατσισμό αλλά και φτώχεια. Γνωστό σενάριο για πολλές οικογένειες μεταναστών. Σε αντίθεση με τη πλειοψηφία, ο Γιάννης κατάφερε να ξεφύγει από μια ζωή γεμάτη άγχος και φόβο, αλλά και να γλιτώσει τους δικούς του ανθρώπους από αυτή. 

Για να έρθω και στην περιβόητη συνέντευξη, που σχολιάστηκε εκτενώς, ακόμη και η ιστορία που προαναφέρθηκε, «η απόδραση του Γιάννη», μπορεί να σηκώσει αντιδράσεις. Δεν θα σχολιάσω ιδιαίτερα τους χαρακτηρισμούς που όλοι αντικρίσαμε από στέλεχος του Υπουργείου Παιδείας, περί «μαϊμούς» και «αράπη». Είναι ανοησίες, οι οποίες νομίζω, τουλάχιστον θεωρητικά, θεωρούνται καταδικαστέες. Θα ήθελα όμως να σταθώ σε ένα άλλο σημείο. Υπάρχει μια διαδεδομένη άποψη για τον Γιάννη, η οποία λέει το εξής : μας χρωστάει, πρέπει να είναι ευγνώμων για όλα όσα έχει πετύχει και να μιλά με σεβασμό για την Ελλάδα. 

Το παράδοξο είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν. Όπου κι αν σταθεί, ο «Greek Freak» μιλά για την Ελλάδα σαν να τον βοήθησε πραγματικά, διατυμπανίζοντας πως την αγαπάει. Ακόμη κι αν την υπηκοότητα την έλαβε έπειτα από πιέσεις και αφού είχε γίνει γνωστό πως τον θέλει το NBA. Αποκορύφωμα αποτελεί φυσικά και η συμμετοχή του στην Εθνική Ελλάδας. Ερχόμαστε τώρα σε μια δεύτερη λεπτομέρεια. Ποιο είναι το πρόβλημα σε αυτή τη περίπτωση; 

Το πρόβλημα βρίσκεται στην διαφορετική αντιμετώπιση που είχε ο Γιάννης πριν αλλά και μετά τις επιτυχίες του. Ρατσισμός και αποθέωση. Είμαι σίγουρος πως ο περισσότερος κόσμος θα χάρηκε βλέποντας έναν Έλληνα να κυριαρχεί στο NBA, να ανακηρύσσεται MVP και να παίζει στο All Star Game. Ασχέτως αν πριν λίγα χρόνια, σταματώντας στο φανάρι μπορεί να άφησαν τον Γιάννη να τους χτυπά το τζάμι για μερικά δευτερόλεπτα, λέγοντας του «δεν έχω», κοιτώντας τα ψιλά δίπλα στο χειρόφρενο. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι πως ακόμη και αυτός ο θαυμασμός για την τωρινή κατάσταση του Γιάννη, δεν είναι ειλικρινής, τουλάχιστον όσον αφορά ένα μέρος της κοινωνίας. Όποτε ο Γιάννης μιλά για την παιδική του ηλικία, στην ουσία συνδέοντας την προγενέστερη ζωή του με το σήμερα, μέρος του κόσμου αντιδρά.

Τα παραπάνω οδηγούν σε μια εύλογη υπόθεση: ο ρατσισμός στην Ελλάδα έχει ταξικό προσανατολισμό. Ο φτωχός Γιάννης από τα Σεπόλια, όπως και ο κάθε Γιάννης, δεν είχε την κοινωνική αποδοχή, ενώ ο πλούσιος παίχτης του NBA αντιμετωπίζεται με θαυμασμό, σαν ίνδαλμα. Ακόμη όμως και ο επιτυχημένος πλέον Γιάννης, όταν μιλά για ρατσισμό και δυσκολίες, πράγματα άρρηκτα συνδεδεμένα με την οικογένειά του, τότε αυτομάτως μεταμορφώνεται στον παλιό Γιάννη, ο οποίος δεν πρέπει να σχολιάζει τέτοια ζητήματα, καθώς «δεν τον κάλεσε κανείς στη χώρα μας». 

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιάννη στο Bleacher Report ανέδειξαν τα παραπάνω ζητήματα. Το βρίσκω λίγο περίεργο όμως, καθώς αν κοιτάξουμε προσεκτικά τα λόγια του Γιάννη, θα δούμε πως δεν αποτελούν ένα εξαιρετικά δυνατό αντιρατσιστικό μήνυμα, αφού όπως είπαμε, ο Γιάννης δεν προσπαθεί συνήθως να κάνει πολιτική. Περισσότερο πρόκειται για περιγραφή μιας κατάστασης και όχι τόσο για σχολιασμό και κριτική πάνω σε αυτή. Ακόμη και μια ενδεχόμενη επιθετικότητα, η οποία φυσικά είναι απούσα, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Ο τρόπος με τον οποίο λοιπόν ο καθένας αντιλαμβάνεται τις συγκεκριμένες δηλώσεις είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Ναι, ο Γιάννης είπε όντως κάποιες άβολες αλήθειες. Υποστήριξε πως η Ελλάδα είναι χώρα των λευκών και πως άνθρωποι σαν και αυτόν βιώνουν ρατσισμό. Η υπογράμμιση της ύπαρξης ρατσιστών στην Ελλάδα νομίζω πως είναι περιττή. Το πιο τρομακτικό που εντοπίζω στη περίπτωση του Γιάννη και των δηλώσεών του είναι πως ο ρατσισμός έχει εισχωρήσει και σε άτομα τα οποία δεν είναι φαινομενικά ρατσιστές. Διότι είναι προβληματικό να θεωρείς πως μπορείς να χαίρεσαι με τα επιτεύγματα του Αντετοκούνμπο, αλλά μόλις εκείνος θίξει κάποιο κοινωνικο-πολιτικό ζήτημα, το οποίο ακουμπά κι εσένα, να θεωρείς πως δεν θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει αλλά "να είναι και ευγνώμων που δεν στείλαμε πίσω τους δικούς του".

Ο Γιάννης κατάφερε πλέον να μην παλεύει να βρει φαγητό, αλλά να προσπαθεί να βελτιώσει το τρίποντό του, να πάρει πρωτάθλημα ή και να κερδίσει μετάλλιο με την εθνική. Για την ακρίβεια, πιο πολύ τον νοιάζει η κόντρα του με τον Χάρντεν παρά η εντύπωση που μπορεί να έχουν κάποιοι/ες για αυτόν και τα λεγόμενά του. 

Πηγή : iefimerida

Γιάννης Τσεκούρας