Η χρυσή αυγή καταδικάστηκε. Εγκληματική οργάνωση. Χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν έξω από το δικαστήριο για να ακούσουν μια λέξη. Ένοχοι. Τι ήταν η συγκεκριμένη οργάνωση, πώς έφτασε να είναι 3ο κόμμα, ποιες ήταν τελικά οι πρακτικές της, όλα αυτά ξεσκεπάστηκαν και αναλύθηκαν τα τελευταία χρόνια, από δημοσιογράφους, δικηγόρους, πανεπιστημιακούς και πολλούς άλλους. Όχι από όλους φυσικά.
Γιάννης Τσεκούρας
Ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη μέρα; Μπορεί η δίκη να ήταν ποινική, ωστόσο αφήνει ανοιχτά αρκετά πολιτικά μέτωπα, παρά την καταδίκη των νεοναζί. Λειτουργώντας στα πρότυπα του Χίτλερ (αρχή του αρχηγού, τάγματα εφόδου, αυστηρή ιεραρχία), η χρυσή αυγή στοχοποίησε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, του Εβραίους, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους συνδικαλιστές, τον χώρο γενικότερα της αριστεράς, ακόμη και ένα μέρος του χώρους της δεξιάς, όταν αυτό τη βόλευε, τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου (“εμείς είμαστε οι πραγματικοί πατριώτες”).
Στόχο δηλαδή δεν αποτέλεσαν μόνο οι ξένοι, αλλά και πολλοί Έλληνες. Στη πραγματικότητα, βρωμιά για τη χρυσή αυγή αποτελούσε οτιδήποτε διαφωνούσε μαζί της. Αφού πλέον θεωρείται εγκληματική οργάνωση, γιατί αυτό ήταν χωρίς καμία αμφιβολία, σημαίνει πως όλα τα παραπάνω αποτελούν παρελθόν; Φυσικά και όχι.
Η καταδίκη εγκληματιών οι οποίοι οργάνωναν συστηματικά επιθέσεις, έβγαιναν το βράδυ με μαχαίρια και λοστούς, αλλά και βοηθούσαν “μόνο τους Έλληνες”, είναι αναμφίβολα κάτι θετικό για τη Δημοκρατία. Ωστόσο, η ακροδεξιά, όχι απαραίτητα η ναζιστική ατζέντα, μήπως δεν είναι πολύ μακριά και έχει εισχωρήσει πλέον στη κυρίαρχη;
Οι πρόσφυγες θεωρούνται πρόβλημα από ένα μέρος της κοινωνίας, η οποία ονειρεύεται κλειστά κέντρα, πνιγμούς στις θάλασσες και επαναπροωθήσεις. Όταν πάλι βρίσκονται στη στεριά, όπως συνέβη με τον Έβρο, τότε ονειρεύονται πολιτοφυλακές, παίρνουν τα τρακτέρ και πάνε για κυνήγι. Έχουμε ακούσει άλλωστε και πολιτικούς της Κυβέρνησης αρκετά συχνά να εκφράζονται ρατσιστικά.
Επίσης, η διαρκής προβληματική σχέση με τους γείτονες (Τουρκία) δεν προκαλεί ένα -θεωρητικά έστω- ερέθισμα για την επανεμφάνιση εθνικιστικών αντιλήψεων, όπως έγινε και νωρίτερα με το Μακεδονικό; Ειδικά όταν συγκεκριμένοι κύκλοι προωθούν περισσότερο το μίσος, χρησιμοποιώντας περισσότερο συνθήματα παρά διαμορφώνοντας μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη. Αποτέλεσμα; Ξυλοδαρμός του Μπουτάρη.
Όσον αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, πέρα από τις επιθέσεις που δέχονται καθημερινά τα μέλη της, είδαμε πως ακόμη και μετά τον θάνατο του Ζακ, μιας εμβληματικής υπόθεσης που είναι η σειρά της να εκδικαστεί, ως ένα βαθμό τα αντανακλαστικά της κοινωνίας στράφηκαν ξανά προς τα “δεξιότερα του δεξιά”. Για πολλούς ο Ζακ ήταν ένας "γκέι πρεζάκιας" που πήγε να κλέψει, ακόμη κι όταν τα στοιχεία έδειχναν το αντίθετο. Όταν έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πως ήταν και ακτιβιστής, που πάλευε για κάτι περίεργα πράγματα, όπως ο σεβασμός της σεξουαλικής ταυτότητας όλων των ατόμων, τότε ο χλευασμός συνεχίστηκε. “Και γιατί να γίνει ήρωας παρακαλώ”;
Απαιτείται επαγρύπνηση, ίσως περισσότερη και δυναμικότερη από πριν. Οι ναζί καταδικάστηκαν. Όμως, εκ των πραγμάτων δεν καταδικάστηκαν όσοι συνέβαλλαν στη γιγάντωση του φαινομένου. Το προφανές είναι οι ψηφοφόροι της, οι οποίοι βοήθησαν μια νεοναζιστική οργάνωση να μπει στη βουλή, να λάβει κρατική χρηματοδότηση και βουλευτική ασυλία, για να βγαίνει μεταξύ άλλων να δίνει χαστούκια σε τηλεοπτικές εκπομπές και σόου μέσα στο κοινοβούλιο, γιατί αυτό ήξερε να κάνει, άλλωστε όλες οι θέσεις της διαμορφώνονταν στη βάση κάποιων συνθημάτων (έξω οι ξένοι, αλήτες – προδότες πολιτικοί). Επίσης, διάφοροι διάσημοι και ημι-διάσημοι, οι οποίοι δεν ήξεραν τι ήταν η χρυσή αυγή, έβλεπαν απλά κάποιους αγανακτισμένους, οι οποίοι ήταν “λίγο πιο ακραίοι” αλλά ήταν αυθεντικοί. Δεν τους φοβόντουσαν, όπως έλεγαν.
Επιπλέον, δημοσιογράφοι και κάποιοι που παρίσταναν τους δημοσιογράφους, έδιναν βήμα στη χρυσή αυγή, δίχως όμως να προσπαθούν να δείξουν το πραγματικό της πρόσωπο. Ειδικότερα, στα μεσημεριανά, την ζώνη που μπορεί να γίνει το καλύτερο ξέπλυμα, διότι πρόκειται για κάτι “ελαφρύ”, εύπεπτο, έτσι χαλαρά βλέπαμε βουλευτές της οργάνωσης να απαντούν σε ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή, τις σχέσεις τους, τις ασχολίες τους, σαν να επρόκειτο για πρώτο ραντεβού. Φυσικά, στις συζητήσεις που ακολουθούσαν, κανείς/καμία δεν καταλάβαινε γιατί θεωρούνται τόσο ακραίοι, αφού μαζί τους ήταν τόσο χαλαροί και ευγενικοί. Α, επίσης ήταν και ωραίοι.
Πώς να ξεχάσουμε ακόμη τα στημένα ρεπορτάζ και μια αντιμετώπιση “σεβασμού” προς το κόμμα τότε, το οποίο ανήκε στο “δημοκρατικό τόξο”, αφού ήταν εκλεγμένο από σχεδόν μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας; “Δεν μπορεί να έχει η Ελλάδα μισό εκατομμύριο νεοναζί”. Όχι, δε μπορεί. Μπόρεσε όμως σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης να στραφεί προς τα εκεί. Έτσι, για να σπάσουν οι πάγκοι των πακιστανών.
Στόχο δηλαδή δεν αποτέλεσαν μόνο οι ξένοι, αλλά και πολλοί Έλληνες. Στη πραγματικότητα, βρωμιά για τη χρυσή αυγή αποτελούσε οτιδήποτε διαφωνούσε μαζί της. Αφού πλέον θεωρείται εγκληματική οργάνωση, γιατί αυτό ήταν χωρίς καμία αμφιβολία, σημαίνει πως όλα τα παραπάνω αποτελούν παρελθόν; Φυσικά και όχι.
Η καταδίκη εγκληματιών οι οποίοι οργάνωναν συστηματικά επιθέσεις, έβγαιναν το βράδυ με μαχαίρια και λοστούς, αλλά και βοηθούσαν “μόνο τους Έλληνες”, είναι αναμφίβολα κάτι θετικό για τη Δημοκρατία. Ωστόσο, η ακροδεξιά, όχι απαραίτητα η ναζιστική ατζέντα, μήπως δεν είναι πολύ μακριά και έχει εισχωρήσει πλέον στη κυρίαρχη;
Οι πρόσφυγες θεωρούνται πρόβλημα από ένα μέρος της κοινωνίας, η οποία ονειρεύεται κλειστά κέντρα, πνιγμούς στις θάλασσες και επαναπροωθήσεις. Όταν πάλι βρίσκονται στη στεριά, όπως συνέβη με τον Έβρο, τότε ονειρεύονται πολιτοφυλακές, παίρνουν τα τρακτέρ και πάνε για κυνήγι. Έχουμε ακούσει άλλωστε και πολιτικούς της Κυβέρνησης αρκετά συχνά να εκφράζονται ρατσιστικά.
Επίσης, η διαρκής προβληματική σχέση με τους γείτονες (Τουρκία) δεν προκαλεί ένα -θεωρητικά έστω- ερέθισμα για την επανεμφάνιση εθνικιστικών αντιλήψεων, όπως έγινε και νωρίτερα με το Μακεδονικό; Ειδικά όταν συγκεκριμένοι κύκλοι προωθούν περισσότερο το μίσος, χρησιμοποιώντας περισσότερο συνθήματα παρά διαμορφώνοντας μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη. Αποτέλεσμα; Ξυλοδαρμός του Μπουτάρη.
Όσον αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, πέρα από τις επιθέσεις που δέχονται καθημερινά τα μέλη της, είδαμε πως ακόμη και μετά τον θάνατο του Ζακ, μιας εμβληματικής υπόθεσης που είναι η σειρά της να εκδικαστεί, ως ένα βαθμό τα αντανακλαστικά της κοινωνίας στράφηκαν ξανά προς τα “δεξιότερα του δεξιά”. Για πολλούς ο Ζακ ήταν ένας "γκέι πρεζάκιας" που πήγε να κλέψει, ακόμη κι όταν τα στοιχεία έδειχναν το αντίθετο. Όταν έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πως ήταν και ακτιβιστής, που πάλευε για κάτι περίεργα πράγματα, όπως ο σεβασμός της σεξουαλικής ταυτότητας όλων των ατόμων, τότε ο χλευασμός συνεχίστηκε. “Και γιατί να γίνει ήρωας παρακαλώ”;
Απαιτείται επαγρύπνηση, ίσως περισσότερη και δυναμικότερη από πριν. Οι ναζί καταδικάστηκαν. Όμως, εκ των πραγμάτων δεν καταδικάστηκαν όσοι συνέβαλλαν στη γιγάντωση του φαινομένου. Το προφανές είναι οι ψηφοφόροι της, οι οποίοι βοήθησαν μια νεοναζιστική οργάνωση να μπει στη βουλή, να λάβει κρατική χρηματοδότηση και βουλευτική ασυλία, για να βγαίνει μεταξύ άλλων να δίνει χαστούκια σε τηλεοπτικές εκπομπές και σόου μέσα στο κοινοβούλιο, γιατί αυτό ήξερε να κάνει, άλλωστε όλες οι θέσεις της διαμορφώνονταν στη βάση κάποιων συνθημάτων (έξω οι ξένοι, αλήτες – προδότες πολιτικοί). Επίσης, διάφοροι διάσημοι και ημι-διάσημοι, οι οποίοι δεν ήξεραν τι ήταν η χρυσή αυγή, έβλεπαν απλά κάποιους αγανακτισμένους, οι οποίοι ήταν “λίγο πιο ακραίοι” αλλά ήταν αυθεντικοί. Δεν τους φοβόντουσαν, όπως έλεγαν.
Επιπλέον, δημοσιογράφοι και κάποιοι που παρίσταναν τους δημοσιογράφους, έδιναν βήμα στη χρυσή αυγή, δίχως όμως να προσπαθούν να δείξουν το πραγματικό της πρόσωπο. Ειδικότερα, στα μεσημεριανά, την ζώνη που μπορεί να γίνει το καλύτερο ξέπλυμα, διότι πρόκειται για κάτι “ελαφρύ”, εύπεπτο, έτσι χαλαρά βλέπαμε βουλευτές της οργάνωσης να απαντούν σε ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή, τις σχέσεις τους, τις ασχολίες τους, σαν να επρόκειτο για πρώτο ραντεβού. Φυσικά, στις συζητήσεις που ακολουθούσαν, κανείς/καμία δεν καταλάβαινε γιατί θεωρούνται τόσο ακραίοι, αφού μαζί τους ήταν τόσο χαλαροί και ευγενικοί. Α, επίσης ήταν και ωραίοι.
Πώς να ξεχάσουμε ακόμη τα στημένα ρεπορτάζ και μια αντιμετώπιση “σεβασμού” προς το κόμμα τότε, το οποίο ανήκε στο “δημοκρατικό τόξο”, αφού ήταν εκλεγμένο από σχεδόν μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας; “Δεν μπορεί να έχει η Ελλάδα μισό εκατομμύριο νεοναζί”. Όχι, δε μπορεί. Μπόρεσε όμως σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης να στραφεί προς τα εκεί. Έτσι, για να σπάσουν οι πάγκοι των πακιστανών.
Πώς να ξεχάσουμε τις διασυνδέσεις της με την αστυνομία; Ο Ρουπακιάς το βράδυ της δολοφονίας είπε στους αστυνομικούς “είμαι δικός σας”. Ο Λαγός, ένα 24ωρο περίπου μετά τη δολοφονία, είχε στα χέρια του την δικογραφία του Ρουπακιά και την επεξεργαζόταν. Ενδεικτικό είναι πως η αστυνομικός Πόπορη καταδικάστηκε και αυτή για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Έχουμε δηλαδή επίσημα μέλος του αστυνομικού σώματος να είναι και μέλος εγκληματικής οργάνωσης.
Όλα όσα προαναφέρθηκαν είναι ακόμα εδώ. Μπορεί η καταδικαστική απόφαση να τα περιορίσει, να τα κάνει να κρυφτούν, αλλά για να εξαφανιστούν χρειάζεται ακόμη δουλειά. Αντί επιλόγου όμως, ας ανατρέξουμε στα λόγια του Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρου πολιτικής αγωγής των Αιγύπτιων Αλιεργατών, από την αγόρευσή του η οποία κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τον τίτλο «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους». «Χάσανε. Χάσατε, θα λέγαμε απευθυνόμενοι στους κατηγορούμενους. Ηττηθήκατε. Το ψαράδικο του Άχμεντ είναι ανοιχτό, ενώ αντίθετα τα γραφεία της χρυσής αυγής στο Πέραμα έκλεισαν. Μια εργατική πόλη, μια φτωχή πόλη σαν το Πέραμα έδειξε ότι η συνύπαρξη των ανθρώπων μπορεί τελικά να νικήσει»(Καμπαγιάννης, 2020). Πλέον, έκλεισε και η χρυσή αυγή και μένει να δούμε πότε και πως θα "κλείσει" μια για πάντα ο φασισμός και τα παραλειπόμενά του.
Όλα όσα προαναφέρθηκαν είναι ακόμα εδώ. Μπορεί η καταδικαστική απόφαση να τα περιορίσει, να τα κάνει να κρυφτούν, αλλά για να εξαφανιστούν χρειάζεται ακόμη δουλειά. Αντί επιλόγου όμως, ας ανατρέξουμε στα λόγια του Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρου πολιτικής αγωγής των Αιγύπτιων Αλιεργατών, από την αγόρευσή του η οποία κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τον τίτλο «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους». «Χάσανε. Χάσατε, θα λέγαμε απευθυνόμενοι στους κατηγορούμενους. Ηττηθήκατε. Το ψαράδικο του Άχμεντ είναι ανοιχτό, ενώ αντίθετα τα γραφεία της χρυσής αυγής στο Πέραμα έκλεισαν. Μια εργατική πόλη, μια φτωχή πόλη σαν το Πέραμα έδειξε ότι η συνύπαρξη των ανθρώπων μπορεί τελικά να νικήσει»(Καμπαγιάννης, 2020). Πλέον, έκλεισε και η χρυσή αυγή και μένει να δούμε πότε και πως θα "κλείσει" μια για πάντα ο φασισμός και τα παραλειπόμενά του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου