Δημήτρης Αντωνίου : Να μάθουμε να σεβόμαστε τη ζωή

Τον Οκτώβριο του 2006, ο Δημήτρης Αντωνίου, ο οποίος τότε ήταν 16 χρονών, τραυματίστηκε σοβαρά έξω από το σχολείο του σε τροχαίο ατύχημα, το οποίο τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Έκτοτε, έθεσε σαν στόχο της ζωής του την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών για τα τροχαία ατυχήματα και γενικότερα για την κυκλοφοριακή συμπεριφορά. 

Σπούδασε Φυσική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στην οικονομική επιστήμη. Αντικείμενό του αποτέλεσαν τα τροχαία ατυχήματα στο Δήμο Θεσσαλονίκης την περίοδο 2010-2015.

Δράσεις, εκδηλώσεις, ομιλίες, βιβλία, θέατρο, κόμικ. Ο ακτιβισμός του και οι ανησυχίες του εκφράζονται πολύπλευρα, όπως φαίνεται άλλωστε από τους πολλούς και διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους επιλέγει να επικοινωνήσει το μήνυμά του κάθε φορά. Παρακάτω, ακολουθεί η συνέντευξη που κάναμε, σχετικά με την κυκλοφοριακή αγωγή των Ελλήνων, τα θέματα προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία, τις αντιλήψεις της κοινωνίας γενικότερα, τον τρόπο διάδοσης του μηνύματος του Δημήτρη αλλά και το πώς προέκυψε το γράψιμο. 

Πηγή : Dimitrisantoniou.gr

1. Έχεις κάνει μεταπτυχιακό με αντικείμενο τα τροχαία ατυχήματα και ένας από τους κύριους στόχους σου, όπως φαίνεται από τις δράσεις σου, είναι να ευαισθητοποιήσεις τον κόσμο σχετικά με το ζήτημα της κυκλοφοριακής αγωγής. Έχοντας πλέον αρκετή εμπειρία, ποια θεωρείς ότι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της κυκλοφοριακής αγωγής των Ελλήνων;

Δυστυχώς στην Ελλάδα το πρόβλημα των τροχαίων ατυχημάτων είναι ιδιαίτερα έντονο και συγχρόνως αρκετά πολυσύνθετο. Δεν επιδέχεται απόλυτες απαντήσεις του τύπου "αυτό φταίει" και "έτσι θα λυθεί". Σίγουρα όμως μια σφαιρική εικόνα μπορεί να αποδοθεί. Αρχικά, το μεγάλο πρόβλημα είναι η παιδεία μας, κάτι που δίνει στο πρόβλημα τη διαχρονικότητα που παρατηρούμε, καθώς ούτε η παιδεία αποκτιέται από την μια μέρα στην άλλη, ούτε τα αποτελέσματα της φαίνονται αμέσως. Αν δεν ξεκινήσουμε όμως κάποια στιγμή, δεν θα δούμε και ουσιαστικά αποτελέσματα ποτέ. Γιατί δεν αρκεί κάποιος να γνωρίζει τον Κ.Ο.Κ. αν μέσω της παιδείας δεν έχει μάθει να σέβεται την ζωή και να την προστατεύει. Δεν τηρούμε τον Κ.Ο.Κ. για να μην φάμε πρόστιμο, αλλά γιατί μας διασφαλίζει την ασφαλή συνύπαρξη και ομαλή λειτουργία του οδικού δικτύου. 

Από την άλλη, έχουμε μια πολιτεία που ξεκάθαρα δείχνει να μην έχει πάρει το πρόβλημα στα σοβαρά, ασχέτως του αριθμού των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων κάθε χρόνο. Καθόλου υποδομές, κανένας έλεγχος, καμιά ενημέρωση και ακόμη περιμένουμε το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής να μπει ως μάθημα σε όλες της σχολικές βαθμίδες.

2. Ένα από τα κύρια ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, είναι το θέμα της προσβασιμότητας. Είτε αυτό αφορά την πρόσβαση σε δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, είτε με μια ευρύτερη έννοια την πρόσβαση σε ίσες ευκαιρίες, για παράδειγμα στην εργασία. Τι νομίζεις φταίει για τα παραπάνω; Είναι ζήτημα υποδομών, νοοτροπίας ή και τα δύο;

Ξεκάθαρα η ευθύνη βαραίνει την πολιτεία, με την έλλειψη αποφασιστικότητας να παίρνει πολλές φορές προσβλητικές διαστάσεις. Η ευρωπαϊκή οδηγία λέει πως όπου υπάρχει διάβαση πεζών πρέπει να υπάρχει και ράμπα ΑμεΑ, αλλιώς είναι ο ορισμός της διάκρισης. "Προσκαλείς" τον πεζό να περάσει, αλλά το άτομο σε αμαξίδιο του λες να επιστρέψει σπίτι του. Και η λίστα με τις παράλογες παραλήψεις νομοθέτησης ή εφαρμογής της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας είναι μεγάλη. Πρώτα αλλάζουν αυτά και μετά έρχεται και η νοοτροπία. Έκλεισαν για δεκαετίες τους ανθρώπους με αναπηρίες μες τα σπίτια τους και τώρα απορούμε που ο κόσμος τους βλέπει και δεν τους αντιμετωπίζει "σωστά" και δίκαια.

3. Γενικότερα, πολλά άτομα αντιμετωπίζουν την αναπηρία σχεδόν σαν να μην υπάρχει, έχοντας την εντύπωση πως οι άνθρωποι με αναπηρία είναι υπερβολικά λίγοι. Θεωρείς πως το πρώτο βήμα θα ήταν να αρχίσουμε να συζητάμε περισσότερο για αυτή;

Σε μια συζήτηση χρειάζονται δύο πλευρές. Η μια πλευρά μιλάει εδώ και χρόνια. Θέλουμε ίσες ευκαιρίες. Είναι δικαίωμά μας. Η άλλη πλευρά όμως δεν ανταποκρίνεται ή το κάνει με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς. Άρα δεν υπάρχει συζήτηση αλλά ένας άδικος αγώνας που δεν τον παρατάμε όμως γιατί αυτή είναι η ζωή μας, ενώ για τους διοικούντες είμαστε ένα "θεματάκι" στο τέλος της δικής τους λίστας.

4. Πέρα από ομιλίες και δράσεις που έχεις πραγματοποιήσει κατά καιρούς, έχεις επίσης γράψει βιβλία, θεατρικές παραστάσεις αλλά και κόμικ. Επέλεξες δηλαδή, μεταξύ άλλων, να επικοινωνήσεις το μήνυμά σου και μέσω της τέχνης. Τελικά, ποιο είναι το μήνυμα που θες να περάσεις;

Η ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται. Είναι γεμάτη εκπλήξεις. Και ευχάριστες και δυσάρεστες. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη από όλες είναι η δυνατότητα μας να επιλέγουμε τα αποτελέσματα αυτών των εκπλήξεων. Αυτό έκανα εγώ. Πήρα μια δυσάρεστη έκπληξη (το ατύχημα μου) και τη μετέτρεψα σε έναν πολύ καλό λόγο για να ζήσω με πάθος και θετική διάθεση την υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό κι αν είναι έκπληξη!

Πηγή : Lifo

5. Τέλος, η ενασχόλησή σου γενικά με το γράψιμο σε βοήθησε να έρθεις πιο κοντά με τον κόσμο και να μπορέσεις να εκφραστείς καλύτερα; Ήταν κάτι που προέκυψε αυθόρμητα ή το πίεσες, έτσι ώστε να κάνεις το γενικότερο θέμα πιο προσιτό;

Ήταν απολύτως αυθόρμητο. Δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με το γράψιμο. Απλά μια μέρα προσπάθησα να γράψω σε ένα μακροσκελές κείμενο, κάτι που δυσκολευόμουν να πω με τον προφορικό λόγο. "Πως ένιωθα και τι σκεφτόμουν όταν ξύπνησα για πρώτη φορά στο νοσοκομείο μετά το ατύχημα μου" με ρώτησε ένας φίλος μου. Δύσκολη ερώτηση και ακόμη πιο δύσκολη η απάντηση. Το γράψιμο όμως με βοήθησε να εκφραστώ και από τότε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και της επικοινωνίας μου με τον κόσμο.

Θέμα - Συνέντευξη : Γιάννης Τσεκούρας