Οι καταστάσεις που ζούμε τις τελευταίες ημέρες είναι πρωτόγνωρες για τη γενιά μας. Είναι ανησυχητικό το πώς μπορούν να αλλάξουν όλα από τη μία στιγμή στην άλλη, και από εκεί που κάθεσαι αμέριμνος, φερ’ ειπείν, σ’ ένα παγκάκι με το παιδί σου, το φίλο σου, την κοπέλα σου, να βρεθείς ξαφνικά σ’ ένα κελί κρατητηρίου. Είναι ανησυχητικό να βγαίνεις μια βόλτα, εντός 2 χιλιομέτρων για να μην παρεξηγηθώ, με το σκύλο σου, και να καταλήγεις στο νοσοκομείο αιμόφυρτος από χτυπήματα γκλοπ. Είναι ανησυχητικό να κινδυνεύεις να βρεθείς «φορτωμένος» με το μισό ποινικό κώδικα και πιθανώς χτυπημένος επειδή επιχείρησες να περπατήσεις στην Αγίου Δημητρίου.
«Δε ζήσατε πόλεμο», μας λέγανε, και εδώ και ένα χρόνο «πολεμάμε» με τον «αόρατο εχθρό». «Δε ζήσατε πείνα», μας λέγανε, και ολόκληρος ο κλάδος της εστίασης, ο καλλιτεχνικός χώρος, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και μία σειρά από άλλα επαγγέλματα παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα. «Δε ζήσατε χούντα» μας λέγανε. Σ’ αυτό είχαν δίκιο. Κι επειδή δεν ζήσαμε για να γνωρίζουμε, μερικές απορίες δημιουργούνται εύλογα.
Άραγε στη χούντα δέρνανε κόσμο μέρα μεσημέρι στις πλατείες αναίτια και απρόκλητα, με τον πιο βάναυσο τρόπο;
Άραγε στη χούντα χτυπούσαν με μίσος μανάδες και πατεράδες μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών τους ;
Άραγε στη χούντα σπάγανε αυτοκίνητα και κατέστρεφαν ανθρώπινες περιουσίες για να κατηγορήσουν τους «κακούς αριστερούς που κρύβονται πίσω απ’ όλα»;
Άραγε στη χούντα κυνηγούσαν ανθρώπους επειδή βγήκαν να περπατήσουν στους δρόμους γύρω από το πανεπιστήμιο;
Άραγε στη χούντα, δίνανε στη φόρα τα ονόματα ανθρώπων για να τους στοχοποιήσουν, βασισμένοι σε ψεύδη και ανακρίβειες;
Άραγε στη χούντα επιχείρησαν να μπούνε στο χώρο του πανεπιστημίου και να διαλύσουν «με κάθε κόστος» μία ειρηνική και συμβολική κατάληψη της πρυτανείας; Α ναι. Αυτό το έκαναν. Ίσως όχι για τους ίδιους λόγους και ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που αυτό δεν είχε καλό τέλος. Γι’ αυτούς.
Άραγε στη χούντα δέρνανε κόσμο μέρα μεσημέρι στις πλατείες αναίτια και απρόκλητα, με τον πιο βάναυσο τρόπο;
Άραγε στη χούντα χτυπούσαν με μίσος μανάδες και πατεράδες μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών τους ;
Άραγε στη χούντα σπάγανε αυτοκίνητα και κατέστρεφαν ανθρώπινες περιουσίες για να κατηγορήσουν τους «κακούς αριστερούς που κρύβονται πίσω απ’ όλα»;
Άραγε στη χούντα κυνηγούσαν ανθρώπους επειδή βγήκαν να περπατήσουν στους δρόμους γύρω από το πανεπιστήμιο;
Άραγε στη χούντα, δίνανε στη φόρα τα ονόματα ανθρώπων για να τους στοχοποιήσουν, βασισμένοι σε ψεύδη και ανακρίβειες;
Άραγε στη χούντα επιχείρησαν να μπούνε στο χώρο του πανεπιστημίου και να διαλύσουν «με κάθε κόστος» μία ειρηνική και συμβολική κατάληψη της πρυτανείας; Α ναι. Αυτό το έκαναν. Ίσως όχι για τους ίδιους λόγους και ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που αυτό δεν είχε καλό τέλος. Γι’ αυτούς.
Ζούμε σε μία χώρα που σε μεγάλη μερίδα κόσμου φαίνεται φυσιολογική η ωμή και απροκάλυπτη βία, στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας! Ζούμε σε μία χώρα του «για τον 20χρονο που παλεύει από κορονοϊό δε λέτε», του «ναι αλλά ο πολίτης προκάλεσε τον αστυνομικό» και του «ήθελε και τα’ παθε ο αναρχοάπλυτος, να μάθει να μην αντιμιλά». Ζούμε καταστάσεις που θεωρούσαμε απίθανο να συμβούν σε μία χώρα που, πώς το λένε οι ιστορικοί και θεωρητικοί, «γέννησε τη δημοκρατία». Φανταστείτε να μην την είχε γεννήσει κιόλας.
Άγγελος Πλιάκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου