Υπήρχε κάπου, κάποτε, ένας πλανήτης. Ο πλανήτης «Κανονικός». Πολλά «κανονικά» πράγματα συνέβαιναν εκεί, αλλά δε θα σταθούμε σ’ αυτά. Αντίθετα, θα μείνουμε σε όσα δε συνέβαιναν.
«Όταν μιλάμε για μάθηση, εννοούμε τη διαδικασία μέσω της οποίας, η συμπεριφορά μας αλλάζει, για να προσαρμοστεί στο εκάστοτε περιβάλλον. Έτσι, η έκθεση σε παράγοντες κοινωνικού αποκλεισμού, φτώχειας, πολέμου ή διακρίσεων, οδηγεί σε μια μάθηση που χαρακτηρίζεται από αρνητικές πεποιθήσεις που καθορίζουν αρνητικές συμπεριφορές» (σελ. 21).
«Και τι μας ενδιαφέρει εμάς;», της απάντησε ένας κάτοικος.
«Μας ενδιαφέρει, γιατί ως κοινωνία, είναι καθήκον μας να αναρωτηθούμε, εάν το κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο μας, που βασίζεται στον εγωισμό, στον ατομισμό και στην αδιαφορία προς τη δυστυχία των άλλων, προδιαθέτει σε αντικοινωνικές συμπεριφορές τα άτομα που το υφίστανται» (σελ. 25), απάντησε η Dierssen.
«Μπά, αυτά συμβαίνουν μόνο στη Γη. Εδώ δεν είναι το κέρδος πάνω απ’ όλα. Εδώ δεν έχουμε καπιταλισμό», αποκρίθηκε ο κάτοικος και συνέχισε:
«Τα λες αυτά σε εμάς, για να μη γίνουμε σαν τη Γη. Αλλά μην ξεχνάς ότι οι γήινοι, μόλυναν το περιβάλλον τους ολοένα και περισσότερο για πολλά πολλά χρόνια και όταν ήρθε η στιγμή να πληρώσουν το τίμημα, με καταιγίδες, με πλημμύρες και καύσωνες, αποφάσισαν δύο πράγματα: Πρώτον ότι για όλα αυτά πρέπει να την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι γήινοι. Δεύτερον ότι πρέπει να βρουν έναν τρόπο, ώστε να φαίνεται ότι σώζουν το περιβάλλον, ενώ το καταστρέφουν ακόμα περισσότερο. Όλα αυτά πως μπορούν να συμβούν σε εμάς; Σε έναν κανονικό πλανήτη».
Πριν προλάβει να αποκριθεί η Dierssen, πετάχτηκε ένας άλλος ψυχολόγος. Στίβεν Τεϊλορ τον έλεγαν.
«Τι να πούμε για τους γήινους πραγματικά», ανέφερε, με δυσφορία και απογοήτευση.
«Ότι όλες οι ανθρώπινες συμπεριφορές που είχαν καταγραφεί σε πανδημίες πριν τον κορονοϊό, ήταν ίδιες; Ότι ήξεραν από τα βιβλία και τις έρευνες για το ότι σε περιόδους πανδημίας υπάρχει άνοδος των ρατσιστικών συμπεριφορών, η διάδοση φημών και θεωριών συνωμοσίας, ότι αναδεικνύεται το κίνημα κατά της μάσκας και των εμβολίων και κυριαρχεί η κερδοσκοπία...» (από συνέντευξη του στο ένθετο της «Καθημερινής», «Η χρονιά της μεγάλης ελπίδας»)
«Και δεν έκαναν τίποτα! Απλά κοιτούσαν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες», είπε με θυμό ο κάτοικος, πριν ο Τεϊλορ προλάβει να ολοκληρώσει. «Σε εμάς πας να πεις για τη Γη;», ρώτησε την Dierssen.
Τι να απαντήσει όμως και εκείνη. Πράγματι. Σε έναν κόσμο με όνομα «Κανονικός», όλα αυτά, ήταν ξένα.
Μετά από αυτή τη συζήτηση επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους, καθώς άστεγοι εκεί, δεν υπήρχαν. Λίγες ώρες μετά, η μέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Ο κάτοικος του «Κανονικού», για ακόμη μια φορά πήρε και διάβασε δυνατά τον «μικρό Πρίγκιπα»: «Οι άνθρωποι στη Γη, στριμώχνονται μέσα σε τραίνα που τρέχουν, δίχως όμως να ξέρουν πια, τι πραγματικά γυρεύουν. Κι' έτσι εκνευρίζονται από το άγχος και γυρίζουν διαρκώς, γύρω – γύρω. Δεν αξίζει τον κόπο».
Χαμογέλασε. Ήταν χαρούμενος που ζούσε σε έναν κανονικό πλανήτη.
Στον πλανήτη αυτόν, μια μέρα, μια ψυχολόγος, ας την πούμε τυχαία Mara Dierssen, και ας υποθέσουμε ότι έχει γράψει το βιβλίο «Πως μαθαίνει ο εγκέφαλος», ήθελε να εξηγήσει στους κατοίκους του «Κανονικού», την πεμπτουσία της ύπαρξης, δηλαδή, τη μάθηση:
«Όταν μιλάμε για μάθηση, εννοούμε τη διαδικασία μέσω της οποίας, η συμπεριφορά μας αλλάζει, για να προσαρμοστεί στο εκάστοτε περιβάλλον. Έτσι, η έκθεση σε παράγοντες κοινωνικού αποκλεισμού, φτώχειας, πολέμου ή διακρίσεων, οδηγεί σε μια μάθηση που χαρακτηρίζεται από αρνητικές πεποιθήσεις που καθορίζουν αρνητικές συμπεριφορές» (σελ. 21).
«Και τι μας ενδιαφέρει εμάς;», της απάντησε ένας κάτοικος.
«Μας ενδιαφέρει, γιατί ως κοινωνία, είναι καθήκον μας να αναρωτηθούμε, εάν το κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο μας, που βασίζεται στον εγωισμό, στον ατομισμό και στην αδιαφορία προς τη δυστυχία των άλλων, προδιαθέτει σε αντικοινωνικές συμπεριφορές τα άτομα που το υφίστανται» (σελ. 25), απάντησε η Dierssen.
«Μπά, αυτά συμβαίνουν μόνο στη Γη. Εδώ δεν είναι το κέρδος πάνω απ’ όλα. Εδώ δεν έχουμε καπιταλισμό», αποκρίθηκε ο κάτοικος και συνέχισε:
«Τα λες αυτά σε εμάς, για να μη γίνουμε σαν τη Γη. Αλλά μην ξεχνάς ότι οι γήινοι, μόλυναν το περιβάλλον τους ολοένα και περισσότερο για πολλά πολλά χρόνια και όταν ήρθε η στιγμή να πληρώσουν το τίμημα, με καταιγίδες, με πλημμύρες και καύσωνες, αποφάσισαν δύο πράγματα: Πρώτον ότι για όλα αυτά πρέπει να την πληρώσουν οι πιο αδύναμοι γήινοι. Δεύτερον ότι πρέπει να βρουν έναν τρόπο, ώστε να φαίνεται ότι σώζουν το περιβάλλον, ενώ το καταστρέφουν ακόμα περισσότερο. Όλα αυτά πως μπορούν να συμβούν σε εμάς; Σε έναν κανονικό πλανήτη».
Πριν προλάβει να αποκριθεί η Dierssen, πετάχτηκε ένας άλλος ψυχολόγος. Στίβεν Τεϊλορ τον έλεγαν.
«Τι να πούμε για τους γήινους πραγματικά», ανέφερε, με δυσφορία και απογοήτευση.
«Ότι όλες οι ανθρώπινες συμπεριφορές που είχαν καταγραφεί σε πανδημίες πριν τον κορονοϊό, ήταν ίδιες; Ότι ήξεραν από τα βιβλία και τις έρευνες για το ότι σε περιόδους πανδημίας υπάρχει άνοδος των ρατσιστικών συμπεριφορών, η διάδοση φημών και θεωριών συνωμοσίας, ότι αναδεικνύεται το κίνημα κατά της μάσκας και των εμβολίων και κυριαρχεί η κερδοσκοπία...» (από συνέντευξη του στο ένθετο της «Καθημερινής», «Η χρονιά της μεγάλης ελπίδας»)
«Και δεν έκαναν τίποτα! Απλά κοιτούσαν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες», είπε με θυμό ο κάτοικος, πριν ο Τεϊλορ προλάβει να ολοκληρώσει. «Σε εμάς πας να πεις για τη Γη;», ρώτησε την Dierssen.
Τι να απαντήσει όμως και εκείνη. Πράγματι. Σε έναν κόσμο με όνομα «Κανονικός», όλα αυτά, ήταν ξένα.
Μετά από αυτή τη συζήτηση επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους, καθώς άστεγοι εκεί, δεν υπήρχαν. Λίγες ώρες μετά, η μέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Ο κάτοικος του «Κανονικού», για ακόμη μια φορά πήρε και διάβασε δυνατά τον «μικρό Πρίγκιπα»: «Οι άνθρωποι στη Γη, στριμώχνονται μέσα σε τραίνα που τρέχουν, δίχως όμως να ξέρουν πια, τι πραγματικά γυρεύουν. Κι' έτσι εκνευρίζονται από το άγχος και γυρίζουν διαρκώς, γύρω – γύρω. Δεν αξίζει τον κόπο».
Χαμογέλασε. Ήταν χαρούμενος που ζούσε σε έναν κανονικό πλανήτη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου