Tην ώρα που εγώ είμαι διακοπές, διαβάζω για άλλη μια γυναικοκτονία, για μια ακόμη γυναίκα που δολοφονήθηκε, την 3η τους τελευταίους 3 μήνες. Η 31χρονη στη Δάφνη δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, ο οποίος είπε στους αστυνομικούς, τους οποίους μάλιστα κάλεσε ο ίδιος, πως το έκανε «επειδή τη ζήλευε».
Φαίνεται επίσης να υποστήριξε πως υπήρξε ένας τσακωμός μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ο ίδιος στη συνέχεια να τη σκοτώσει. Οι συνθήκες βέβαια μένει να διευκρινιστούν, αλλά ας το έχουμε υπόψη, αφού το είπε ο ίδιος ο θύτης.
Την ώρα λοιπόν που βιώνουμε την εποχή του ελληνικού #METOO, το οποίο φυσικά δεν έχει τελειώσει, με κάποια από τα θύματα να βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν, με σημαντικότατη την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, και ανθρώπους να οδηγούνται στη φυλακή με την κατηγορία του βιασμού ή της απόπειρας βιασμού, ανηλίκων ή ενηλίκων, σε μια προσπάθεια να αποδοθεί κάποια δικαιοσύνη, σχεδόν ανά ένα μήνα βλέπουμε να σημειώνεται και μια γυναικοκτονία.
Στο τελευταίο περιστατικό, υπάρχει και μια ακόμη τρομακτική πλευρά, εκτός από την ίδια την πράξη. Πριν από λίγο καιρό, ο πρώην συνδικαλιστής αστυνομικός Σταύρος Μπαλάσκας, με αφορμή τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, δήλωνε τα εξής για τον δολοφόνο: «Δείχνει ότι είναι βλάκας. Αν υποστήριζε εκείνη τη στιγμή που σκότωσε την γυναίκα του, αν ήταν ατυχές γεγονός, μέσα στο θυμό του, ότι τά 'χασε και "τρελάθηκε" ... αν έπαιρνε την αστυνομία δεν θα πήγαινε ούτε 4 χρόνια φυλακή ... θα πήγαινε "εν βρασμώ ψυχής" σε οικογενειακό καυγά, "χωρίς να το θέλω εκείνη τη στιγμή", "δε λειτουργούσα εγώ", με πρότερο έντιμο βίο, άλλα 4.000 πράγματα. Θα πήγαινε πέντε; έξι χρόνια φυλακή;».
Με βάση τις μέχρι τώρα πληροφορίες, αυτό ακριβώς έκανε και ο 40χρονος. Αφού δολοφόνησε τη γυναίκα του, πήρε ο ίδιος τηλέφωνο την αστυνομία για να ενημερώσει για την πράξη του. Είπε πως είχε προηγηθεί καυγάς, πράγμα που ίσως και να είναι αλήθεια, δεδομένου ότι γείτονες κάνουν λόγο για καθημερινούς τσακωμούς και «πολεμικό κλίμα».
Είχε ακούσει ο ίδιος τον Μπαλάσκα και έδρασε με αυτό τον τρόπο; Θα ισχυριστεί πως το έκανε «εν βρασμώ»; Έχει «πρότερο έντιμο βίο»; Δεν γνωρίζω τίποτα από αυτά. Ωστόσο, ακόμη κι αν δεν είχε ακούσει καθόλου τις παραπάνω «συμβουλές», το γεγονός πως ζούμε σε μια κοινωνία που μπορεί κάποιος να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο σε πανελλήνια εμβέλεια, και στη συνέχεια τα όσα υποστήριξε να γίνονται πράξη, είναι το λιγότερο τρομακτικό.
Τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αποκαλούμε τέτοιου είδους περιστατικά «γυναικοκτονία», τους έχουν αναλύσει πολύ καλύτερα από εμένα, άνθρωποι που ασχολούνται με τέτοια ζητήματα χρόνια. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ είναι πως, πολύ απλά, πολλές φορές δεν είναι στο χέρι της γυναίκας ούτε καν το πόσο θα ζήσει.
Κι επειδή βλέπω πως πολλοί αναρωτιούνται, θα κλείσω με το εξής: νομίζω πως τόσο καιρό, αυτό που ίσχυε είναι πως τα περιστατικά δεν μαθαίνονταν. Υπήρχαν, αλλά και ταυτόχρονα για ένα μεγάλο μέρος δεν υπήρχαν, αφού δεν έδινε σημασία. Ενδεικτικά, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 1 στις 3 γυναίκες έχουν βιώσει σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση. Φαίνεται μήπως υπερβολικό;
Τώρα που έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα, βιασμοί, γυναικοκτονίες, απόπειρες βιασμών, κακοποιητικές συμπεριφορές, υπάρχει κάτι που θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε ντροπή: Πως, τόσο καιρό, τα θύματα δεν ένιωθαν έτοιμα να μιλήσουν, δεν έβρισκαν τη δύναμη, επειδή εμείς οι ίδιοι δεν είχαμε δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για να το κάνουν. Υπέφεραν δηλαδή μόνα. Ας αφήσουμε λοιπόν τις συμβουλές, κι ας το προσπαθήσουμε. Για να φτάσουμε στην ισότητα άλλωστε, πρέπει οι γυναίκες να είναι ζωντανές.
Γιάννης Τσεκούρας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου