Περίπου ένα μήνα πριν, έγραψα ένα κείμενο για το μίσος, με αφορμή το σχετικό κομμάτι του Βέβηλου. Μεταξύ άλλων, τόνισα πως το μίσος είναι πολλές φορές παράξενο και ακατανόητο. Μπορεί να μισείς κάτι δίχως να είναι εκεί, ή έχοντας μπροστά σου ακριβώς εκείνη την περίπτωση η οποία αναιρεί όλα όσα πιστεύεις.
Ήρθε όμως η ώρα να αναφερθούμε στην αγάπη και την αλληλεγγύη. Αιτία αποτελεί μια σημερινή είδηση που έπεσε στην αντίληψή μου, η οποία με μια πρώτη σκέψη φάνηκε απίθανη, στα όρια του ανεξήγητου. Πρόκειται για την κίνηση των προσφύγων της Κορίνθου να μαζέψουν ορισμένα τρόφιμα έτσι ώστε να τα στείλουν σε ανθρώπους που πεινάνε. Μια κίνηση τρομερής αλληλεγγύης, αν αναλογιστούμε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι. Την είδηση δημοσίευσε αρχικά στο facebook μια εθελόντρια (δείτε εδώ).
Η πράξη αυτή ήταν μια απάντηση σε όσα ακούγονται και γίνονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ειδικότερα τους τελευταίους μήνες. Ρατσισμός, συζήτηση για το πόσοι είναι πρόσφυγες και πόσοι μετανάστες, αν γίνεται πόλεμος στη χώρα τους, σκέψεις για κλειστά κέντρα, "νέες αμυγδαλέζες" και ούτω καθεξής. Είναι άραγε λιγότερο τραγικό να πεθάνει κάποιος από την πείνα συγκριτικά με το να πεθάνει στον πόλεμο;
Μέσα σε όλα αυτά, άνθρωποι οι οποίοι πιθανώς έχουν χάσει τα πάντα, από το σπίτι τους μέχρι και τις οικογένειές τους, θα περίμενε κανείς μέσα σε αυτή τη μαυρίλα να προσπαθούν μόνο να βρουν τρόπους να φύγουν. Τρόπους απόκτησης μιας κανονικής, αξιοπρεπούς ζωής. Αυτοί όμως επέλεξαν σε συνδυασμό με την αναζήτηση μέλλοντος, να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται σε μια ας πούμε παρόμοια κατάσταση, ή έστω παρόμοιας δυσκολίας.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο να παθαίνει ατύχημα. Βρίσκεται έξω από το νοσοκομείο, χτυπημένος και στα δύο του πόδια. Οι νοσοκόμοι/ες τον παραλαμβάνουν με το φορείο έτσι ώστε να τον πάνε μέσα για να λάβει βοήθεια, πράγματα το οποίο πρέπει να γίνει άμεσα. Με την άκρη του ματιού του όμως, βλέπει έναν άλλον άνθρωπο, λίγα μέτρα πιο πέρα, ο οποίος φαίνεται κι αυτός χτυπημένος, κουτσαίνει αρκετά και δυσκολεύεται να μπει στο νοσοκομείο. Τότε, ο πρώτος, σταματά την πορεία του προς το νοσοκομείο, αγνοώντας ότι είναι επείγον, παρακαλώντας τους υπεύθυνους να βοηθήσουν και τον άλλο. Αυτή είναι μια μικρή, απλή παρομοίωση που μπορούμε να κάνουμε για τους τρομερούς αυτούς ανθρώπους.
Αξίζει να σημειωθεί πως, την ώρα που διάβαζα την είδηση, μου ήρθε στο μυαλό ένας συγκεκριμένος στίχος : "δεν μ' εκπλήσσει που η κρίση αποδεικνύει πως οι φτωχοί είναι στην ψυχή πιο κροίσοι". Πρόκειται για στίχο του Μικρού Κλέφτη από το κομμάτι "Αμαρτωλή Πόλη", το οποίο βρίσκεται στον δίσκο του Τζαμάλ "Φαβέλα". Προφανώς ο στίχος αναφέρεται στους φτωχούς από οικονομικής άποψης, κατά την περίοδο της ελληνικής κρίσης. Ωστόσο, θεωρώ πως μπορεί να γίνει ένας παραλληλισμός, καθώς οι πρόσφυγες είναι κι αυτοί φτωχοί, αφού δεν έχουν σχεδόν τίποτα δικό τους πάνω στο οποίο μπορούν να χτίσουν, ενώ η ίδια τους η ζωή από ένα σημείο και μετά αποτελεί μια διαρκή κρίση.
Ήρθε όμως η ώρα να αναφερθούμε στην αγάπη και την αλληλεγγύη. Αιτία αποτελεί μια σημερινή είδηση που έπεσε στην αντίληψή μου, η οποία με μια πρώτη σκέψη φάνηκε απίθανη, στα όρια του ανεξήγητου. Πρόκειται για την κίνηση των προσφύγων της Κορίνθου να μαζέψουν ορισμένα τρόφιμα έτσι ώστε να τα στείλουν σε ανθρώπους που πεινάνε. Μια κίνηση τρομερής αλληλεγγύης, αν αναλογιστούμε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι. Την είδηση δημοσίευσε αρχικά στο facebook μια εθελόντρια (δείτε εδώ).
Η πράξη αυτή ήταν μια απάντηση σε όσα ακούγονται και γίνονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ειδικότερα τους τελευταίους μήνες. Ρατσισμός, συζήτηση για το πόσοι είναι πρόσφυγες και πόσοι μετανάστες, αν γίνεται πόλεμος στη χώρα τους, σκέψεις για κλειστά κέντρα, "νέες αμυγδαλέζες" και ούτω καθεξής. Είναι άραγε λιγότερο τραγικό να πεθάνει κάποιος από την πείνα συγκριτικά με το να πεθάνει στον πόλεμο;
Μέσα σε όλα αυτά, άνθρωποι οι οποίοι πιθανώς έχουν χάσει τα πάντα, από το σπίτι τους μέχρι και τις οικογένειές τους, θα περίμενε κανείς μέσα σε αυτή τη μαυρίλα να προσπαθούν μόνο να βρουν τρόπους να φύγουν. Τρόπους απόκτησης μιας κανονικής, αξιοπρεπούς ζωής. Αυτοί όμως επέλεξαν σε συνδυασμό με την αναζήτηση μέλλοντος, να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται σε μια ας πούμε παρόμοια κατάσταση, ή έστω παρόμοιας δυσκολίας.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο να παθαίνει ατύχημα. Βρίσκεται έξω από το νοσοκομείο, χτυπημένος και στα δύο του πόδια. Οι νοσοκόμοι/ες τον παραλαμβάνουν με το φορείο έτσι ώστε να τον πάνε μέσα για να λάβει βοήθεια, πράγματα το οποίο πρέπει να γίνει άμεσα. Με την άκρη του ματιού του όμως, βλέπει έναν άλλον άνθρωπο, λίγα μέτρα πιο πέρα, ο οποίος φαίνεται κι αυτός χτυπημένος, κουτσαίνει αρκετά και δυσκολεύεται να μπει στο νοσοκομείο. Τότε, ο πρώτος, σταματά την πορεία του προς το νοσοκομείο, αγνοώντας ότι είναι επείγον, παρακαλώντας τους υπεύθυνους να βοηθήσουν και τον άλλο. Αυτή είναι μια μικρή, απλή παρομοίωση που μπορούμε να κάνουμε για τους τρομερούς αυτούς ανθρώπους.
 |
| Πηγή : Calvin Ma - Unsplash |
Αξίζει να σημειωθεί πως, την ώρα που διάβαζα την είδηση, μου ήρθε στο μυαλό ένας συγκεκριμένος στίχος : "δεν μ' εκπλήσσει που η κρίση αποδεικνύει πως οι φτωχοί είναι στην ψυχή πιο κροίσοι". Πρόκειται για στίχο του Μικρού Κλέφτη από το κομμάτι "Αμαρτωλή Πόλη", το οποίο βρίσκεται στον δίσκο του Τζαμάλ "Φαβέλα". Προφανώς ο στίχος αναφέρεται στους φτωχούς από οικονομικής άποψης, κατά την περίοδο της ελληνικής κρίσης. Ωστόσο, θεωρώ πως μπορεί να γίνει ένας παραλληλισμός, καθώς οι πρόσφυγες είναι κι αυτοί φτωχοί, αφού δεν έχουν σχεδόν τίποτα δικό τους πάνω στο οποίο μπορούν να χτίσουν, ενώ η ίδια τους η ζωή από ένα σημείο και μετά αποτελεί μια διαρκή κρίση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου