Άλλο ένα απόγευμα. Η δουλειά είχε τελειώσει, ο ουρανός παρέμενε γαλάζιος και τα τζιτζίκια έκαναν τη μουσική τους. Ήταν καλά σήμερα, περίεργο.
Ε ας ασχοληθώ λίγο και με όσα γίνονται, σκέφτηκε. Κρούσματα, αποτελεσματικά και χρήσιμα εμβόλια που όμως δεν ξέρουμε πόσο διαρκούν και ελληνικά νοσοκομεία που κλείνουν ή ιδιωτικοποιούνται, ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας ούτε για αστειάκι. Η νοοτροπία ίδια: Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Εγώ, ο πρωθυπουργός σας θα αράζω με παρέα Τομ Χάνκς και Τζέφ Μπέζος χαλαρά.
Και όλα αυτά, ενώ η «μάχη» με τον κορονοϊό συνεχίζεται, μια «μάχη» που με 50 δις δολάρια θα μπορούσε να ολοκληρωθεί, λέει κάποιο "ΔΝΤ". Με λίγο τύπωμα χρήματος δηλαδή από τις κεντρικές τράπεζες του πλανήτη. Πραγματικά λίγο και αναίμακτο τύπωμα για την παγκόσμια οικονομία. Γιατί; Για να σωθούν χιλιάδες ζωές και εκατομμύρια ψυχές. Ή... ακόμα ευκολότερα, μια «μάχη» που θα τελείωνε εάν οι κολοσσοί της τεχνολογίας πλήρωναν τους φόρους τους. Τελικά ποιος δίνει μάχη, σκέφτηκε. Μήπως οι φτωχότεροι, που έρευνες δείχνουν ότι είναι πιο εκτεθειμένοι στον ιό; Μήπως...
Μήπως για άλλη μια φορά να τα παρατούσε όλα; Ένα ερώτημα που στριφογύριζε στο μυαλό του, στο μυαλό των γύρω του. Δίκοπο μαχαίρι η απάντηση. Κοίταξε από εδώ, κοίταξε από εκεί, η φύση ήταν όμορφη. Το τραγούδι στο ράδιο: Comfortably numb. Και η κοινωνία, ούτω καθεξής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου